" [...] Osobny cmentarz poza kościołem został założony pod koniec XVIII w. na wzgórzu. W 1784 r., 9. września wyszło zarządzenie od królewskich galicyjskich rządów krajowych we Lwowie w terminie wykonania w ciągu 6 miesięcy od dnia obwieszczenia, wydane na podstawie dekretu Jego Cesarskiej Królewskiej Mości, w którym postanowiono: „Po pierwsze, iż odtąd wszystkie groby, i cmentarze, pomiędzy iaką osiadłością najdujące się zamknięte, i zamiast tych inne w przyzwoitym poza osiadłościami wymierzonym miejscu obrane być powinny. Po wtóre: wszystkie ciała w powszechności i w szczególności, jako dotąd tak i napotym, z miejsca tego, gdzie pomarły, podług woli ostatniej umierających, lub podług dyspozycji ich należących, podług praw stolare conductus, w dzień lub wieczór, do kościoła niesione lub wiezione, i po tym po odśpiewaniu zwyczajnych kościelnych modlitw, pokropione i zostawione, i stamtąd po tym od Plebana, na cmentarze poza osiadłościami najdujące się, do pochowania bez żadnej okazałości, przeniesione być powinny. Po trzecie: na takowe cmentarze plac wielkości ludu tamże osiadłego proporcjonalny, obrany będzie którenby żadnem powodziom nie podpadał, ani też ziemia onegoż tej była własności, któraby zgnilizny nie dopuszczała, gdy więc takowy grunt wyznaczony będzie, to na ów czas murem obwiedziony, i krzyż na nim postawiony być powinien. Po czwarte: ponieważ chowanie ciał, nie inny ma koniec, jako rozsypanie onychże ile możności przyspieszyć, tej za nic bardziej na przeszkodzie nie jest iako chowanie ciał umarłych w trumnach., przeto niniejszymi rozkazuje się, iż wszystkie ciała w wór płócienny nago, bez najmniejszego ubioru zaszyte, w trumny włożone, i w onychże, na cmentarz wyprowadzone być powinny. Po piąte: po tych cmentarzach zawsze dół na sześć stop głęboki, a na cztery stopy szeroki wykopany być powinien, ciała tamże zaprowadzone zawsze z trumien wyjęte, i tak iako w płóciennym worze są zaszyte, do tegoż dołu włożone, wapnem niegaszonym przysypane, i zaraz ziemią zasypane będą. Gdyby pod tenże sam czas więcej ciał umarłych przyprowadzonych było, to można ich kilka do tegoż samego dołu położyć. (...). Po szóste: dla uniknięcia expensji każda parafia powinna sobie sprawić trumny mocne różnej wielkości, w liczbie swojej osiadłości wystarczającej, które wszystkim bezpłatnie dawane będą. Gdyby zaś kto własne trumny dla swoich zmarłych krewnych robić kazał, to wolno mu będzie uczynić; z tym wszystkim ciała nigdy w trumnach chowane być nie mogą lecz z nich znowuż wyjęte, i te dla innych ciał obrócone być powinny. Po siódme: krewnym i przyjaciołom, którzy by potomności osobliwszą pamiątkę miłości, poszanowania lub wdzięczności ku zmarłemu zostawić chcieli, nigdy zabroniono nie będzie, te swoje chęci dopełnić, lecz takowe pamiątki tylko po samym murze, nie zaś na cmentarzu, stawiane być mogą, a to dlatego ażeby tamże miejsca nie zmniejszać (...)”. Wyjście na cmentarz po schodach niespotykane w innych parafiach, budowano je kilka razy. W 1904 r. komitet parafialny uznał potrzebę przebudowy schodów, gdyż „dotychczasowe są już popękane i są tak ułożone, że są niewygodne do wchodzenia na cmentarz i mogą narażać przechodniów na szwank”. Potrzebną kwotę ustalono na rozprawie konkurencyjnej i wybudowano nowe schody z kamiennych bloków, według wzoru: siedem stopni – podest i tak do góry. Dotrwały one w dobrym stanie do 1975 r., kiedy to proboszcz Eugeniusz Łudzik uznał, iż są one niewygodne i wybudował nowe, szerokie, betonowe (według wzoru 3 stopnie-podest) z poręczami. Niestety, materiał użyty do ich budowy okazał sie nietrwały. W 1997 r. wybudowano kolejne schody, zachowujące ten sam wzór, lecz znacznie zwężone." *ROMAN KUCHARCZYK „KU PAMIĘCI PRZYSZŁYM POKOLENIOM” Szkice z historii parafii marcyporębskiej